Dün akşam kardeşimin liseden mezuniyeti vardı, insan bi garip oluyomuş. Küçücük kardeşim büyümüş koca delikanlı olmuş... Hayata atılmaya hazırlanan bir sürü gencin heyecanları, mutlulukları içimi burktu... Bi zamanlar bende böyle miydim? Nedense hiç böyle heyecan içinde olamadım... Lise balosuna giderken babamın başkasının arabasını ödünç alması zoruma girmişti. Meğerse arabayı kimseye söylemeden satmış... Neden içimde hep eksiklik duygusu var? Kendi lise mezuniyetimde böyle heyecanlar yerine acaba ne olacak, babam toparlayabilecek mi demekle meşguldüm... Zor zamanlardı... Az önce annemle konuştum, nasıl organizasyondu ama dedi:) Güzeldi tabii, içinde para olunca herşey güzel olmaz mı? O kadar para döküyorlar en azından velileri memnun edecek bişeyler hazırlamaları gerekir değil mi?
Annem bi ara seninle konuşmam lazım dedi, nedir bu sendeki hep bir mutsuzluk hali, dün akşam yüzün hiç gülmedi... Onlara göre kardeşimi kıskanıyorum... Oysa geçmişe dönük pişanlıklarım var benim, yapamadıklarım, yaşayamadıklarım... Bende isterdim tabii kardeşim gibi güzel bir okuldan mezun olabilmeyi, olmadı o zamanın imkanları öyleymiş. Şimdi ben bana niye yapmadınız mı diyeyim? Diyemem, bana da yaptılar ellerinden gelen en iyisini. Ama sadece isterdim annemin geçmişi bu kadar çabuk unutmamasını... İçimde bi burukluk olduğunu anlamasını isterdim. Beni biraz daha iyi tanımasını, neyi yapıp neyi yapamayacağımı bilmesini isterdim. Başkalarının çocukları ile kıyaslamamasını herkesin sayısalcı olamayacığını bilmesini isterdim... Bana hava atar gibi nasıl organizasyondu dememesini isterdim. Şimdi yanlış bir meslekte sanki hayatın tüm yükü üzerimdeymiş gibi hissediyorum... En büyük suçlu yine benim, demekki ben kendimi iyi tanıyamamışım... Ne istediğimi bilseydim kimse bana zorla bişey yaptıramazdı! Hayatta ne istediğini bilmemek çok kötüymüş. Öğrendim ki insanın hedefi olmalı hayatta, bi hedefe odaklanmadığın sürece hata yapma olasılığın daha yüksek. Akışına bıraktığın zaman oradan oraya savrulup gidiyormuş insan...